Kitty Kat

Katherine Walker. Jednak już od czasów szkolnych nazywana była różnymi skrótami, takimi jak 'Kat', 'Kate' czy, w późniejszym czasie, także 'Kitty Kat'. Ostatni przydomek powstał, ponieważ dziewczyna zawsze miała słabość do małych, puchatych i uroczych kociaków, którymi to wszędzie się otaczała. Pozostałe ksywki to jedynie skróty od jej imienia.
Jej nazwisko z kolei, w czasach trwania apokalipsy jest dość dwuznaczne. Mimo wszystko nie widzi w nim, jak niektórzy, znaku, iż jej koniec jest bliski, a bardziej śmieje się z tego zabawnego zbiegu okoliczności.


25 lat. Jest to według niej wiek uniwersalny, przejściowy pomiędzy pozostawaniem w świecie nastoletnich, młodzieńczych wciąż marzeń, a byciem w pełni dorosłą osobą, cechującą się odpowiedzialnością.
Przed nastaniem apokalipsy należała bardziej do grupy utrzymywanych wciąż przez rodziców studentów, którzy nie robią sobie nic z życia i nie potrafią samodzielnie przetrwać w wielkim mieście.
Kiedy jednak świat uległ rozpadowi, musiała otrząsnąć się z tego marazmu i wziąć życie za rogi. Od początku apokalipsy wiele przeżyła, co sprawiło, że na dziś dzień przemieniła się w tę prawdziwą, dorosłą osobę, biorącą odpowiedzialność za swoje decyzje.


Grupa Rick'a. Wpadła na nich przypadkiem i nie od razu przyjęli ją do siebie, jednak jest bardzo szczęśliwa, że może kontynuować swą podróż po tym łez padole wraz z nimi. Czuje się z nimi bezpieczna, pomimo wszechobecnego zła oraz wrogów, napotykanych na każdym kroku.


Katherine jest dość urodziwą, młodą kobietą. Należy do osób wysokich, mierzy bowiem 178 centymetrów. Jest także dość szczupła, nie tylko z powodu niedoborów żywności, jakie zapanowały na świecie po nastaniu apokalipsy, lecz tak po prostu. Zawsze mogła jeść, na co tylko miała ochotę i nie tyła. Ot, taka jej uroda. Dba jednak, aby mieć też siłę mięśni. Dlatego też czasami wykonuje różne ćwiczenia usprawniające, aby nie stracić cennej wytrzymałości oraz móc obronić się w większości groźnych, wymagających siły czy dobrej kondycji sytuacji.
Ma duże oczy koloru jasnoszarego, mały, kształtny nos i dość duże, pełne, wydatne usta. Cała jej twarz pokryta jest niewielkimi piegami, które zwykle przykrywała mocnym makijażem. Teraz jednak, gdy żyje w warunkach co najmniej polowych, nie zaprząta sobie głowy takimi głupotami jak dbanie o cerę. Na dodatek pod wpływem atakującego zewsząd słońca liczba piegów wzrosła.
Ma długie, sięgające do piersi włosy koloru ciemnego blondu. Zazwyczaj naturalnie się kręcą, choć zależy to od natężenia wilgoci w powietrzu.
Cechuje się bladą karnacją, jak na amerykankę przystało, przez co jej piegi oraz wyraziste brwi są jeszcze bardziej podkreślone.
Co do budowy ciała, Kat mogłaby być nazwana mianem "seksownej". Wysoka, co wiąże się z długimi, smukłymi nogam; szczupła lecz nie chuda, co oznacza mniej więcej tyle, iż ma krągłości tam, gdzie powinna je mieć; długie włosy, wydatne usta oraz wcięcie w talii też dodają jej niemałego uroku.
Mimo wszystko dziewczyna wydaje się nie być świadoma swych atutów.


Kitty Kat w zasadzie sama z zachowania przypomina kota. Niekiedy lubi chodzić własnymi ścieżkami, choć ostatnio coraz ciężej trzyma się blisko ludzi. Woli "oddać się" im pod opiekę, zamiast brać odpowiedzialność za swoje, a tym bardziej cudze życia. Unikanie odpowiedzialności uniemożliwia jej więc bycie typem lidera.
Kate jest także typem uparciucha. Kiedy czegoś chce, stara się zrobić wszystko, aby to osiągnąć. Przy tym jest jednak bardzo ostrożna i zachowawcza, nie robi niczego pochopnie, zwłaszcza gdy znajduje się w sytuacji zagrożenia.
Katherine w szkole średniej dużo ćwiczyła, do czego zamiłowanie zostało w niej po dziś dzień. Niegdyś cheerleaderka, dzięki czemu teraz ma łatwość ćwiczenia ciała. I lubi to. Sport to wciąż jej pasja, dlatego czasem ćwiczy w samotności różne akrobacje.
Kiedy znajduje się w sytuacji zagrożenia, niekiedy paraliżuje ją strach. Coraz częściej jednak walczy ze sobą i stara się zmienić tę wadę. Pewnym jest, że dla towarzyszy broni gotowa jest wskoczyć w ogień, odstawiając strach na boczny plan.
Na co dzień jest miłą osóbką, lecz zdarza się, że ktoś nie przypadnie jej do gustu. Wtedy potrafi nieźle dopiec, mówiąc przykre rzeczy, wykorzystując do tego wszelką posiadaną wiedzę o danym człowieku. W kłótni nie ma zahamowań. Nigdy jednak nie ucieka się do rękoczynów, a przynajmniej nigdy do tej pory.
Choć niegdyś dużo mówiła, dziś stała się nieco małomówna. Sprawiły to sytuacje, jakie musiała przeżyć, tuż po nastaniu apokalipsy.
Uwielbia zwierzęta, zwłaszcza te domowe, dlatego częsty widok ich dzikich, zaniedbanych lub martwych, na wpół nadjedzonych przez zimnych silnie na nią oddziałuje.
Jest także wrażliwa na krzywdę ludzi - zwłaszcza tych niewinnych i bezbronnych. Gdyby mogła, uratowałaby każdego, kogo tylko napotka na swojej drodze. Wiadomo jednak, że nie zawsze jest to możliwe, co strasznie ją frustruje.
Bardzo nieufna w stosunku do mężczyzn, często się z nimi droczy i nie ukrywa swej niechęci do nich. Mało kto jednak wie, że jest to spowodowane jej przeszłością. Nie ma jednak trudności z nawiązywaniem nowych znajomości z kobietami.
Często płacze, wspominając dawne życie, choć stara się ukrywać swe emocje przed resztą grupy.


x Z racji na swoją sportową przeszłość, dziewczyna potrafi doskonale biegać. Jest bardzo szybka i zwinna, dlatego często patroluje otoczenie tymczasowych obozów swojej grupy, oraz wybiera się na zwiady, czy też misje znalezienia jedzenia, leków itp.
x Inną umiejętnością dziewczyny, zdecydowanie mniej przydatną w trakcie trwania apokalipsy zombie, jest śpiew. Lubi śpiewać i często to robi, nawet jeśli ludzie wolą, aby tego nie robiła. Zwraca to przecież uwagę sztywnych.
x Pomimo wielu zalet, dziewczyna nie radzi sobie jednak z umiejętnościami przetrwania w dziczy. Nie umie rozpalać ognia bez zapałek czy też zapalniczki, nie umie rozstawiać namiotów, ani niczego budować.


Dziewczyna zawsze ma przy sobie niewielki, acz ostry niczym brzytwa nóż z mocną, drewnianą rękojeścią. Spoczywa on na pasku, który nieprzerwanie nosi na biodrach, aby mogła mieć do niego łatwy dostęp. Jest to pamiątka rodzinna, do której jest bardzo przywiązana.
W czasie, gdy tułała się samotnie po tym oszalałym świecie, do walki używała niemalże wszystkiego. Głównie były to znalezione kije baseballowe, stare rury czy deski nabite gwoździami. Mimo tego zawsze raczej starała się unikać walki i po prostu uciekała, korzystając ze swojego talentu do szybkiego biegania.
Po dołączeniu do grupy ocalałych, otrzymała swój pierwszy pistolet. Dość ciężki, jak z początku jej się wydawało, acz bardzo poręczny. Spoczywa on z drugiej strony jej bioder w kaburze na broń, tworząc przeciwwagę dla noża. Używa jej tylko w ostateczności.


Dziewczyna zawsze ma przy sobie zgniłozielony plecak wielkości zwykłego, szkolnego tornistra. Naszyte na nim symbole ulubionych zespołów z czasów licealnych, logo jej szkoły oraz grupy cheerleaderskiej oraz przypinka z kotem nadają mu indywidualnego charakteru. Kate bardzo go lubi.
Stara się, aby w plecaku zawsze znajdował się zapas wody, lub pusta, plastikowa butelka, którą można napełnić. Dodatkowo paczka papierosów - choć nie pali i raczej nie zamierza. Pogniecione, stare zdjęcie z młodszą siostrą i datą jego zrobienia na odwrocie. Niewielki, gładki notatnik z pożółkłymi już kartkami oraz ołówek, który zazwyczaj temperuje nożem. Lubi zapisywać w nim swe przeżycia i rzeczy, które chce zapamiętać. Niekiedy przenosi w plecaku także książki, choć porzuca je po drodze, gdy już je przeczyta, robiąc miejsce następnym. Od niedawna nosi przy sobie także naboje do podręcznego pistoletu, oraz zdobyczny scyzoryk. Kiedyś miała też latarkę, lecz zepsuła się i dziewczyna zmuszona była ją wyrzucić. Nie rozstaje się natomiast z chusteczkami do nosa, niewielkimi plastrami wrzuconymi luzem do jednej z kieszonek plecaka, zapałkami oraz zapalniczką.


Historia Kitty Kat zaczyna się niemalże tak, jak każdego człowieka w tym świecie. Wiodła spokojne życie w niewielkim miasteczku Ameryki, wraz ze swoją rodziną - matką, ojcem oraz młodszą siostrą, Georgią. Tak mijało im sielankowe życie, aż do momentu, w którym na świecie zaczęły się dziać niepokojące rzeczy...
Coraz częściej z radia płynęły wiadomości o kanibalach, atakujących niewinnych ludzi na terenie całego kraju. Z początku podejrzewano jakiś narkotyk, później jednak Kitty jak i cała jej rodzina przestała zaprzątać sobie głowy szaleństwem ludzi w wielkich miastach.
Pewnego pięknego dnia, Katherine, wraz ze swoją młodszą siostrą postanowiły odwiedzić swych ukochanych dziadków, mieszkających w mieście nieopodal.
Jednak im dłużej jechały, tym więcej znaków o apokalipsie odbierały. Aż wreszcie, wyjeżdżając na autostradę, dostrzegły przed sobą liczne ślady krwi oraz porozrzucane po okolicy pakunki, ubrania, dziecięce zabawki oraz auta z otwartymi na oścież drzwiami. Włączyły radio, lecz przywitała je głucha cisza.
Znikąd pojawiać zaczęli się ludzie, choć z ludźmi nie mieli wiele wspólnego. Szczękali przeraźliwie zakrwawionymi zębami, charczeli i sunęli do przodu bez celu. Dziewczęta wiedzione instynktem skryły się w porzuconym nieopodal tirze.
Bez broni, zapasów wody czy jedzenia, oraz kontaktu ze światem, otoczone przez krwiożercze potwory, spędziły kilka dni, uwięzione przez strach w kabinie tira.
Aż wreszcie, grupa kilkoro mężczyzn uzbrojonych w kije baseballowe i inne wynalazki uwolniła je z blaszanego więzienia i zabrała do swojego obozu. Mężczyźni przyjęli dwójkę ocalałych z otwartymi ramionami, dali im jeść, pić, zadbali o ich wygodę i bezpieczeństwo. Po dłuższym czasie zażądali jednak w zamian czegoś, czego Kitty nie chciała im dać.
Wściekli, odseparowali ją od młodszej siostry, zamykając w oddzielnym pomieszczeniu. Pozwolili dziewczynom zostać pod ich ochroną ile tylko zechcą, pod warunkiem, że urodziwa, młoda Kitty zaspokoi ich potrzeby. Miał być to handel wymienny. Katherine chciała uciec, lecz nie mogła zostawić małej Georgii na pastwę tych bydlaków. Została więc i dała się okraść z najcenniejszej rzeczy, jaką posiadała.
Kilka dni spędziła w zamknięciu, czekając na kolejne wizyty swych fałszywych wybawców. Znosiła wszystko, pocieszając się myślą, że jej siostra o niczym nie wie, czerpiąc korzyści z pobytu w tym, nota bene bezpiecznym miejscu, pod ochroną bandy osiłków.
Pewnego dnia jednak wymknęła się podstępem z zamknięcia. Była noc, a z nieba padał ciepły deszcz. Szukała siostry, lecz nigdzie nie mogła jej zlokalizować.
W końcu znalazła się na dworze pełnym chodzących trupów. I właśnie tam, tuż przed nią, za płotem, Katherine ujrzała coś, co na zawsze zmieniło jej serce. Biedna Georgia, aniołek z blond włosami i mętnym wzrokiem charczała dziko, błądząc po ulicy w poszukiwaniu ciepłego pożywienia.
Wróciła do swego "schronienia", wrzuciła do podręcznego plecaka wszelkie przydatne rzeczy, po czym targana żalem oraz wściekłością, postanowiła wymierzyć sprawiedliwość. Nie obchodziło ją już nawet własne życie, bo bez rodziny nie miało ono sensu.
Wpuściła krwiożercze kreatury na teren motocyklistów, które od razu zabrały się za nic nie przeczuwających, śpiących mężczyzn.
Korzystając z zamieszania, Kitty uciekła z tego miejsca, zostawiając za sobą krzyczących z przerażenia oprawców.
Po tym wydarzeniu wiele czasu spędziła, włócząc się po pobliskich lasach i z każdym dniem walcząc o przetrwanie. Zdobywała pożywienie, walczyła z nieumarłymi. Aż wreszcie, zupełnie niedawno, w lesie natknęła się na grupę ocalałych. Z początku, pamiętając wciąż o krzywdzie, jaką jej wyrządzono, była nieufna, jednak w końcu przyłączyła się do nich.
Od tamtej pory stara się dawać z siebie wszystko, aby móc przetrwać i pomóc w tym reszcie grupy.