Clementine

Imię i nazwisko: Clementine
Wiek: 10 lat
Grupa: Grupa Ricka
Wygląd: Clementine względem swoich rówieśników nie jest ani niższa, ani nawet odrobinę wyższa. Fakt, że dorośli i większość szwendaczy ją przerasta nadrabia zręcznością, szybkością i nieraz też sprytem. Wracając jednak do tematu - pierwsze co się nasuwa gdy zerkniemy na nią to fakt, że jest afroamerykanką, choć rzecz jasna jej cera jest wyraźnie nieco jaśniejsza. Nie na tyle by zakrywać jej prawdziwe pochodzenie. Ciemne włosy były wcześniej nieco dłuższe. Można powiedzieć, że niemal sięgały jej do ramion, lecz potem zaczęła je przycinać i obecnie są krótsze oraz spięte w dwa kucyki. Świat wokół siebie obserwuje żółtymi, można by rzec nawet złotymi oczami. Nie posiada żadnych znaków szczególnych w postaci chociażby blizn, choć swoje już zdążyła zobaczyć odkąd zaczęła się ta cała epidemia. W kwestii ubioru to kiedyś patrzyła się na ten aspekt z takiej perspektywy aby po prostu ładnie wyglądać. Teraz myśli bardziej w kategoriach praktyczności i użytku. Jak każda osoba jeśli jej ubranie się zniszczy lub nie będzie dało się go wyczyścić to je zmienia w razie konieczności. Obecnie można ją spotkać odzieży o fioletowych odcieniach, w jeansach i trampkach. Kiedy jest zimniej zakłada jakąś bluzę lub kurtkę. Oczywiście nie można zapomnieć o jej nieodłącznym towarzyszu jaką jest czapka z literą "D" na przodzie, którą dostała od taty.
Charakter: Od czego by tu zacząć... ktoś kiedyś powiedział, że ta dziewczynka to istna łamigłówka, bo niekiedy po prostu nie wiadomo czy wszystko z nią w porządku. Można więc przyjąć, że kiedy chce to bardzo łatwo potrafi skryć swoje odczucia i emocje, choć nie ma nerwów ze stali. Można o niej wiele powiedzieć, ale na pewno jest emocjonalną osobą. Strata przyjaciół, rodziców, bliskich... osób na których jej zależało... z pewnością coś takiego na niej się odbiło i ciężko to przeżyła. Odkąd nieumarli zaczęli nawiedzać świat była świadkiem już wielu okropnych rzeczy. Widziała jak jej przyjaciele umierając z ręki martwych lub żywych, była świadkiem, że jej rodzice nie żyją. W wielkim skrócie wszystko to co do tej pory ją spotkało zmusiło Clementine do szybszego dorastania. O ile więc na początku miała idealistyczny pogląd na świat o tyle teraz stała się bardziej świadoma swojego otoczenia i tego, że nie wszyscy ludzie są mili. Wśród rówieśników od zawsze wyróżniała się w jakimś sensie dojrzałością, a także inteligencją. To ostatnie wiele razy wyciągało ją z tarapatów. To właśnie zaradnością nadrabia ewentualne braki w sferze fizycznej jak chociażby fakt, że jak większość dzieci jest mniejsza od dorosłych i szwendaczy. Jak już zostało wspomniane jest świadoma swojego otoczenia oraz praktycznie zawsze wiedziała co się w grupie działo. Ciężko jej było wmawiać jakieś głupie wymówki typu "Na pewno mu nic nie będzie". Wciąż za to jest też miłą i względnie przyjacielską dziewczynką jaką była kiedyś. Aż tak bardzo się nie zmieniła. Nie należy za to do osób, które ulegają presji otoczenia i ma w zwyczaju mówić co myśli gdy jest to konieczne zamiast po prostu cicho zgadzać się z innymi jeśli uważa, że postępują źle. W gruncie rzeczy pomimo swojego wieku nauczyła się samodzielności i jest w stanie poradzić sobie na własną rękę jeśli jest to konieczne. Co tu więcej można o niej powiedzieć? Jest w końcu w takim wieku w którym charakter dziecka zmieniać się może nieustannie. Zresztą charakter człowieka kształtuje się całe życie. Jeśli więc chcecie poznać tą dziewczynkę najlepiej jest ją spotkać osobiście.
Umiejętności:
-Posługiwanie się bronią palną i białą
-Perswazja
-Zdolność czytania i pisania
-Rysowanie
-Pływanie
-Skradanie się i chowanie
-Inteligentne myślenie
Broń: Siekierka, nóż, pistolet M9... no i wszystko co znajdzie się w pobliżu i będzie nadawać do tego właśnie użytku.
Ekwipunek:
-Naboje do pistoletu M9
-Plecak
-Trochę prowiantu w postaci wody i jedzenia
-Zdjęcie Lee
-Zapalniczka
Historia: Jak każdej osoby także i jej historia jakoś się zaczęła, lecz nie ma za bardzo o czym mówić. Przed apokalipsa miała dobre i normalne życie. Wspaniałych, kochających rodziców, którzy byli dla niej całym światem, przyjaciół, wielu przyjaciół, no i bardzo przytulny dom na obrzeżach Atlanty. Żyło jej się wspaniale i miała dobre wyniki w nauce. Pewnego razu jej rodzice postanowili wyjechać bez niej na wakacje do Savanny i zostawili ją z opiekunką Sandrą. Niedługo potem świat zmienił się nie do poznania. Ludzie zaczęli atakować innych ludzi. Szybko okazało się, że ci pierwsi tak naprawdę nie są już żywi. Przez kilka pierwszych dni Clementine ukrywała się w swoim domku na drzewie aż pewnego dnia do jej domu zawitał nieznajomy. Mężczyzna miał na imię Lee i wydał jej się naprawdę miły. Zaatakowała go jej przemieniona opiekunka, lecz Lee szybko sobie z nią poradził za sprawa pomocy Clem, która przyniosła mu młotek. Mężczyzna pod nieobecność jej rodziców postanowił się nią zająć. Niedługo potem spotkali innych ludzi i gdy wszystko wokół nich się waliło postanowili połączyć siły by razem spróbować jakoś to przeżyć. Mieli nadzieję, że żołnierze szybko opanują sytuację, wojsko przybędzie i znowu będą czuć się bezpieczni. To nigdy niestety nie nastało. W kolejnych miesięcy Clementine naprawdę zbliżyła się do ludzi z którymi była, a zwłaszcza do Lee. Wpierw był tylko nieznajomym, który chciał jej pomóc. Potem stał się opiekunem, który się nią zajmował, pilnował i dbał o jej bezpieczeństwo. Szybko jednak ich relacja się zacieśniła i stali się sobie bardziej bliscy. Clementine wręcz postrzegała Lee jak ojca. Tym bardziej po tym jak w wyniku pewnych wydarzeń ostatecznie zawitali do Savanny. Dziewczynka chciała tam odnaleźć rodziców i przypadkowo dostrzegła ich pośród hordy szwendaczy. Byli jednymi z nich. Już nie żyli. To wydarzenie wstrząsnęło dziewczynką doszczętnie, lecz wciąż miała ludzi, którym na niej zależało. Jej na nich zależało. Udało im się wydostać z Savanny i z dnia na dzień próbowali przeżyć. Przez ten czas Clementine była świadkiem wielu złych rzeczy, rozgrywających się tragedii, a także śmierci bliskich osób i przyjaciół. Sprawiło to, że w pewnym sensie zmieniła się. Wciąż była ta samą Clementine, ale znacznie szybciej dorosła. Lee nauczył ją jak strzelać z broni i ogólnie jak się bronić. Chciała przez to bardziej pomagać, na co z czasem jej pozwolono. Kolejną tragedią było jej oddzielenie się od grupy ocalałych z którymi była praktycznie od samego początku tego wszystkiego. Zrozpaczona próbowała ich znaleźć, lecz bez skutku. Wierzyła mimo to, że żyją. Był to jednak pierwszy raz gdy była zupełnie sama i musiała sobie radzić bez niczyjej pomocy. Tak jak na początku, w okrywając się w domku na drzewie, tak i wtedy poradziła sobie przez pewien czas. W końcu trafiła na inną grupę ocalałych dowodzoną przez człowieka imieniem Rick. Część z jego ludzi postrzegała ją jako po prostu małą dziewczynkę, choć nie wiedzieli co potrafi, ani do czego jest zdolna. Inni natomiast bardziej ostrożniejsi byli wobec niej nieufni. Może to i dobrze. Ostrożności nigdy za wiele. Nauczyła się tego w trudny sposób. Ostatecznie jakoś tak wyszło, że została z tymi ludźmi i od tamtego czasu z nimi trzyma. Początkowo nie zaskarbiła sobie ich zaufania wymykając się od czasu do czasu. Dalej miała nadzieję znaleźć swoją grupę, lecz bez żadnych pozytywnych rezultatów. W końcu przestała, ale nadziei nie straciła. Tęskni za nimi każdego dnia.

Akcept.